امروزه دو روش اصلی برای تهیه امولسیون‌های قیری مورد استفاده قرار می‌گیرد:

 روش پیوسته (Continuous Process)

روش پیمانه‌ای (Batch Process)

 تفاوت اصلی این دو روش در نحوه آماده‌سازی فازهای قیری و آبی است. در روش پیوسته، فاز قیری و فاز آبی به‌صورت لحظه‌ای تهیه شده و مستقیماً به سیستم تولید تزریق می‌شوند. اما در روش پیمانه‌ای، فاز آبی به‌طور جداگانه در دو پیمانه آماده می‌گردد یا فاز قیری در لحظه و درون آسیاب کلوئیدی با یکدیگر مخلوط می‌شوند.

در فرآیند تولید، محلول امولسیون‌ساز و قیر از درون آسیاب کلوئیدی عبور داده می‌شوند تا امولسیون تشکیل شود. پمپ‌ها، این دو ماده را به آسیاب وارد می‌کنند.

ترکیبات محلول امولسیون‌ساز

 محلول امولسیون‌ساز معمولاً شامل آب، عامل امولسیون‌کننده، اسید و در صورت نیاز پایدارکننده است. این ترکیبات باید با دقت و نسبت‌های دقیق با یکدیگر مخلوط شوند تا محلولی یکنواخت با میزان اسیدیته مطلوب به‌دست آید.

 قیر مورد استفاده می‌تواند به‌صورت خالص یا مخلوط با حلال‌های نفتی مانند نفت سفید، گازوئیل یا حتی روغن‌های گیاهی باشد. امولسیون خروجی از آسیاب، داغ است؛ بنابراین پیش از انتقال به مخزن ذخیره، باید از مبدل‌های حرارتی عبور داده شود تا به دمای مناسب برسد.

کنترل دما در تولید امولسیون قیری

دمای امولسیون هنگام تولید نباید از ۱۰۰ درجه سانتی‌گراد بیشتر شود. محدوده دمایی توصیه‌شده بین ۸۵ تا ۹۵ درجه سانتی‌گراد است.

برای جلوگیری از افزایش موضعی دما، اختلاف دمای بین قیر و محلول امولسیون‌ساز باید به حداقل برسد. قیر باید به‌اندازه‌ای گرم شود که قابلیت پمپاژ داشته باشد. به‌عنوان مثال، برای امولسیونی با ۶۰ درصد قیر، مجموع دمای فازهای آبی و قیری حدود ۱۹۵ درجه سانتی‌گراد در نظر گرفته می‌شود و دمای خروجی امولسیون از آسیاب باید در حدود ۹۰ درجه سانتی‌گراد باشد.

انتخاب فرمولاسیون مناسب

پیش از شروع فرآیند تولید، لازم است فرمولاسیون مناسبی برای امولسیون قیری انتخاب شود. این فرمول باید با توجه به کاربرد نهایی، ویژگی‌های فیزیکی مورد نیاز و استانداردهای مرتبط تدوین گردد تا عملکرد بهینه و دوام بالا تضمین شود.